چند روز پیش همون‌طور که گفتم ، توسط یه آدمی که دوسش دارم مورد تحسین قرار گرفتم ، چند روز بعدم دقیقا توسط یکی دیگه که دوسش دارم تحسین شدم .
اولی تحسینم کرد بابت مثبت نگری ، بابت اینکه اهل ناله کردن و غصه خوردن و اینا نیستم . دومی تحسینم کرد بابت تلاش برای دانستن و خیلی وقت ها حرفی برای گفتن داشتن.
من قبلاً فهمیده بودم که تحسین شدن ، بابت چیزی که سعی میکنی باشی ، ونه چیزی که خدا‌دادی داریش چقدر لذت بخشه ولی نمیدونستم چقدر این تحسینم می‌تونه مانع از دست کشیدن باشه .
تو کل این روزایی که بعد از تحسینم داشتم، هر بار آمدم غر بزنم، یادم اومد باید مثبت نگر باشم . هر بار اومدم دست بکشم یادم اومد باید تلاش کنم .
حالا می‌خوام بگم چقدر خوبه برای افرادی که با تموم وجود برای چیزی تلاش میکنن، مانع بسازیم و مانع بشیم که دست بکشن.
هی بگیم حواسمون هست که زحمت می‌کشی ، دمت گرم و کمکشون کنیم که ادامه بده و روزهای سخت این جمله ها از جا بلندش کنه
کتاب تمرکز میگه که : من همان چیزی هستم که فکر میکنم تو فکر میکنی هستم .
پس بزاریم افراد بدونن که راجع بهشون خوب فکر میکنیم .
همین دیگه عرضی نیست.
و مطمئنا هر حس خوبی که به بقیه میدیم
چندین برابرش به خودمون برمیگرده :)))