من و دنیای رنگینم

چه خواهد رفت ایا بر من و دنیای رنگینم؟!

۵ مطلب در بهمن ۱۳۹۹ ثبت شده است

خطاب به خدا

خدایا 

 

لطفا ما را با مریضی عزیزانمان امتحان نفرما.

 

اگر بخواهم کمی پررو‌بازی هم قاطی ماجرا کنم میگویم که قربانت بروم، ما را با شادی، خوشی و هر چیز خوبی امتحان بفرما.

 

از طرف بنده‌‌ی ناتوان و حقیر و بعضا احمقت، برای تمامی انسان ها.

۲۷ بهمن ۹۹ ، ۲۱:۴۳ ۱ نظر

سر بی کسی سلامت

 دیروز، روی صندلی عقب ماشین، در حالی‌که دو پتوی گلبافت پشت کمرم تا شده بودند و منتظر بودند تا خودشان را به خشک‌شویی تسلیم کنند، یک‌ آن خودم را در وسط میدانی پر از کار‌های نکرده دیدم. حس کردم تمام شعارهایی که در طول زندگی داده‌ام، امده‌اند تا ببیند چقدر اهل عملم. راستش را بخواهید سر دسته‌ی این شعارها، " آدم اگر بخواهد هرکاری میتواند بکند" بود. من حتی فکرمیکردم ( یا  فکرمیکنم، نمیدانم) ادم میتواند یک روز از خواب بلند شود و بگوید دیگرهرچقدر دوستش داشتم و منتظر ماندم و تحمل کردم بس است از امروز دوستش نخواهم داشت و معتقد بودم نه در ان لحظه اما کم کم یاد میگیرد بدون دوست داشتن کسی که او را دوست دارد زندگی کند. حالا نمیدانم دیدم به این شعار و شعار‌های مانند آن چیست اما در این لحظه بیش ازهمه چیز، همچنان مدافع شعار "ما نمیتوانیم کسی را مجبور کنیم که دوستمان داشته باشد" هستم. میدانم که بسیاری از ادم‌هایی که روزانه با من برخورد دارند، ابدا دل خوشی از من ندارند، نه اینکه دشمنم باشند اما میدانم که دوستم ندارند، این را از رفتار و کلام و کار‌هایشان حس میکنم. حال انکه من نود درصد این ادم‌ها را دوست دارم و نمیدانم دلم میخواهد به تیم شعار " میتوانی دوست نداشته باشی" بپیوندم یا نه، فعلا فکر میکنم پذیرفتن شعار دوم برایم حاشیه‌ی امنی ایجاد کند. یک بار غصه‌ی همه‌ی کسانی که دوستشان داشته‌ام و دوستم نداشته‌اند را بخورم و تمام شود. حالا چه دوستشان داشته باشم چه نه، قبلا غصه را خورده ام. 

گفتم کا‌رهای نکرده‌‌ی متعلق به ما، به ما باز میگردند، نمیدانم این هم از ان نطق هایی است که بعد میایم و مینویسم اشتباه کردم یا نه ولی در این نقطه از زندگی‌ام، تعداد بی شمار کار هایی را میبینم که روزی سرسری انجام شده اند حالا باز خودم به استقبالشان رفته‌ام. اینکه فکر کنم چون من و انها به هم متعلق بودیم دوباره کنار هم قرار گرفته ایم، چیز جذابی است. با‌این‌حال ابدا و اصلا دلم نمیخواهد این بار ناتمام کنار گذاشته شوند، دلم میخواهد تا حد خوبی قاطی‌اشان بشوم و حسشان کنم. گراف و ترکیبیات و نظریه را با جان و دل لمس کنم و در خواندن الگوریتم غرق شوم و زیبا کد بنویسم و همه‌ی این ها.

بماند که یک روزی در همین هفته به همه‌ی این ها نیز شک کردم، گفتم نکند این تنها شادی های عمیق در زندگی خالی از لذت های مادی (ای که میدانم این روز ها هیچ کدام درست و حسابی نداریمش) هم در اثر دوست داشتن همان هایی باشد که دوستم ندارند و نکند که تلاش مذبوحانه‌ام برای دوست داشته شدن باشد.  بعد دیدم یک روزی پشت نیمکت های مدرسه، وقتی که با میم قاف یک ماشین حساب ساده پیاده ‌سازی کردیم و نتیجه را به صورت خطوط سفیدی روی صفحه ی سیاه حاصل از اجرای برنامه دیدیم تا مغز استخوان شادی را حس کردیم و حس نکردیم چرا اینقدر زشت است و چرا گرافیک ندارد بلکه گفتیم چقدر خفن و ما برای این ساخته شده ایم. همون روز هایی که هیچ کدام از این ادم هایی که دوستم ندارند را، دوست نداشتم. حالا اگرچه اینکه موفق شوم و در میان اشک بهشان بگویم موفق شده ام دو چندان شادم میکند، اما بدون نگفتن به انها نیز، درست مثل روز هایی که دوستشان نداشتم، شادم.

 

۲۳ بهمن ۹۹ ، ۱۲:۲۹ ۰ نظر

اصلا اینی که ساخته ایم را دوست داریم؟!

قبل تر ها نطقی کرده بودم به این صورت که اگر در مسیری در حال حرکتیم، احتمالا یکجایی وسط مسیر به این سوال بر میخوریم که اصلا چرا باید ادامه بدهیم و بعد گفته بودم احتمالا قوی ترین جوابی که برایش پیدا میکنیم همان چیزی است که مارا به شروع کار واداشته است. 

حالا میخواهم بگویم مرحله‌ ی بعدی این ماجرا، بعد از پشت سر گذاشتن این سوال ها، جایی است که به خودت نگاه میکنی و میگویی «اصلا آدمی که در این مسیر از  خودم ساخته ام را دوست دارم؟» به تجربه و حدس من این آدم رو حالا خیلی از اطرافیانی که قبلا دوسش داشته اند، دوست ندارند. احتمالا چند تایی هم دوست جدید دارد. خودش هم خودش را به درستی نمی‌شناسند و نمی‌داند چه خبر است.

حدس میزنم در این مرحله از مسیر باید دست نگهداشت، از لحاظ ذهنی اوضاع را آرام کرد و خود را زیر ذره بین گذاشت و فهمید این آدم جدید که شده ایم حرف حسابش چیست؟ چه چیز را دوست دارد که قبلا دوست نداشته و جدیدا از چه چیز های منزجر است، این آدم چقدر زنده است و زندگی میکند و بالاتر از همه ی این سوال ها، «اصلا اینی که ساخته ایم را دوست داریم؟»

 

من دنبال فرصتی برای مرتب کردن این ذهن هستم، امیدوارم به جوابی برسم که دلم میخواهد‌.

 

+یاد بیت دلنشین فاضل نظری افتادم،همون که می‌گفت «پدارنم همه سرگشته ی حیرت بودند، من اگر راه به جایی ببرم ناخلفم»

 

 

۱۷ بهمن ۹۹ ، ۰۲:۵۱ ۰ نظر

وصف حال

**کاملا در جهت ثبت و فاقد محتوا

 

موقعیت هایی که این روز ها توشون قرار دارم، خیلی خیلی جدیدن و همیشه همراه با هر جدید بودنی دو تا حس ترس و هیجان همراهن و من واقعا این دو  رو تا مغز استخون حس میکنم و این باعث شده مثل یه آدم ضربه خورده باشم، آدمی که یه مشت محکمی خورده و داره به سختی تعادلش رو حفظ میکنه یا مثل آدمی که تازه از خواب بلند شده و هنوز متوجه اطرافش نیست.

من دوست های جدید پیدا کردم و از این اضافه کردن آدم های خوب و حسابی به اطرافم قطعا حس خوبی دارم و هیجان زده ام اما من اینا رو نمیشناسم و این برام ترس رو میسازه من دلم میخواد که توی همه ی روابطی که دارم، حریم ها حفظ بشه، دلم نمی‌خواد دوستی ساده ام با هر کدوم از این آدم ها بدون خواسته ی خودم به چیزی فراتر از این ها تبدیل بشه و کاش میشد که توی روابط دو طرفه، مثل همین دوستی، همیشه حس دو طرف یکسان باشه و اینجوری تو از حس و حال طرف مقابل هم مطمئن بودی! و امان از حس های متضاد در روابط ...

 

داریم خونه امون رو عوض میکنیم، خونه ی جدید رو دوست دارم، اینگار که حس خیلی خوبی بهش دارم، اتاق جدید هم یه چیزی مثل اتاق فعلیه ولی میشه جدید چیده بشه. میشه کتابخونه ی بزرگتری داشت شاید و شاید بشه که گل و گیاه هم به اتاق اضافه کرد و فکر این ها من رو هیجان زده می‌کنه اما فکر اینکه این آسایش و آرامش و کاربردی بودن اتاق اینجام رو نداشته باشه، ناراحتم می‌کنه.

 

علاوه بر اون خونه ی جدید، هر چند قشنگ تره ولی نسبت به اینجا از آب و پل خواجو دور میشیم و پل خواجو برای من مثل وطنه! اونجا غمگین بودم، خندون بودم، گریه کردم، با خواننده ها خوندم -و البته نه عاشق نشدم- و این دور شدن از پل خواجو هم خوشحالم نمیکنه.

 

یکی دیگه از اتفاق های جدید این روز ها، برداشتن واحد از دانشکده ریاضیه و این خیلی بهم حس خوبی میده، اینکه حداقل تلاش کنی ریاضی رو بیشتر بفهمی و بیشتر حل کنی اما قسمت ترسناک ماجرا هم همین ریاضی بودنشه، اینکه هر چند عاشقش باشم ممکنه سخت بگذره ولی خب توکل به خدا، به لطفش تنها نیسم.

 

شاید فکر کنین که این اتفاقات جدید تموم شده اما نه :)

داریم برای یه کار آموزی هم آماده میشم و این دقیقا مثل دوره ی کهاده حس و حالش.

یه کارآموزی دیگه هم درخواست داده بودم، که هنوز اکسپت اولیه ام با نهایی شدن تایید یا رد شدنم، بیشتر میگم خدمتتون.

 

و بله احتمالا همه ی این اتفاقات جدید در حال وقوع، دارن یه من جدید میسازن و خدا به خیر کنه:))

 

 

 

۰۹ بهمن ۹۹ ، ۰۲:۱۹ ۰ نظر

گواهینامه

**  فاقد محتوا و صرفا جهت ثبت

 

 

خاله ام معتقده من تحمل شکست ندارم، میگه که نمیتونم بپذیرم که ممکنه همیشه همه چیزاونطوری که من میخوام نباشه.  منم نمیدونم درست میگه یا نه ولی با هر شکست خیلی خیلی تحقیر میشم و شاید این تحقیر شدن درونی باعث میشه رو به روی عدم موفقیت ها، غربتی بازی در بیارم ولی به هر حال..

بعد از کلاس های رانندگی و تموم شدنشون ازمون ایین نامه رو دادم و اولین بار قبول شدم، اما به سبب بهم ریختن اوضاع برای کرونا، اولین ازمون عملی ام  تقریبا یک ماهی بعد از اخرین باری بود که پشت ماشین نشستم صبحش که رفتم ازمون بدم علارغم اینکه فکر میکردم استرس ندارم اما پاهام درد میکرد و من به باشگاه ربطش میدادم، سرهنگ اولین نفر اسم من رو صدا زد و خب سوییچ رو بهم داد و گفت بشین پشت فرمون، تمام حواسم جمع بود که برای گذاشتن کیفم در کنار پیاده رو را باز کنم، به جریان ترافیک نگاه کنم و بعد بشینم توی ماشین اما وقتی رفتم در ماشین رو باز کنم، بلد نبودم! لعنت به من که یه بار با سوییچ در ماشین باز نکردم !! ولی به هر حال با کلی استرس کسی که بعد از من ازمون میداد رو صدا زدم که در رو برام باز کنه و اینقدر استرس داشتم که متوجه نبودم خب عزیزم اگه به یه طرف میچرخونی و باز نمیشه، به طرف مقابلش بچرخون!! خلاصه نشستم پشت فرمون و همه ی حرکات اولیه ی لازم رو انجام دادم که بیرون بیام و باز هم به علت عدم تجربه ی کافی متوجه نبودم که سرهنگ  ماشین رو به ماشین جلویی چسبونده و من میزنم بهش، و زدم!!

و خب رد!  اینقدر تحقیر شدم که خدا میدونه! البته بعدش فهمیدم که این سرهنگ عزیز خیلی هم بد ازمون می گرفته و از اینا بود که میگه دنده رو سه کن و پنج متر بعدش میگه دوبل بزن  و خلاصه در واقع خدا رحمم کرده که ازمون ندادم.

  بعد از این شکست اینقدر حرصی بودم که یه بازه ی زیادی خودم پیگیر ازمون مجدد  نبودم و بعدش هم که پیگیر شدم اموزشگاه  اینقدر شلوغ بود که اون جلسه ای که سرهنگ نوشته  بود رونداشت بهم بده! این باعث شد که ازمون بعدی هم کلی طول بکشه و نه خیر! قبول نشدم ولی سوتی بزرگ هم ندادم، صرفا اجازه نگرفتم و راهنما نزدمو این ریزه کاری ها! نکته ی خوب داستان این بود که سرهنگ برام جلسه ننوشت و من هیچ توجیهی برای عدم شرکت در ازمون بعدی نداشتم ( البته به علت کرونا اولین ازمون یک ماه بعد از این ازمون برگزار میشد) که میان ترم ها به دادم رسیدن.

اینقدر این قضیه ی فرار از ازمون رو کشش دادم که بابام متوجه داستان شد و یک دی ماه بدون توجه به نظر من رفت و برای ازمون رانندگی دوم دی ماه ثبت نامم کرد و من مجبور شدم به ازمون دادن و خوشحالم که بگم قبول شدم، خیلی هم خوب و مسلط بودم و واقعا خودم از بابت ازمون اخر از خودم راضی ام.  شاید جالب باشه براتون که از ماشین که پیاده شدم کلی ذوق کردم و دور افتخار زدمو خوشحالی ام رو نشون دادم بی توجه به ادم هایی که اونجا بودن و از این حرکت هم راضی ام، چرا باید وقتی که بقیه میبینن شادی زیادمون رو پنهان کنیم؟! 

گواهینامه ام که اومد یه روز رفتم دنبال بچه های خاله ام و دور زدیم وخوراکی خوردیم. این حس بزرگتر بودن که از این حرکت گرفتم هم چیز جذابی بود، هر چند قابل انکار نیست که سوتی های زیادی هم دادم که  فقط خودم فهمیدم و خدا! 

۰۳ بهمن ۹۹ ، ۱۴:۳۷ ۰ نظر