من راه اینکه چجوری بنویسم رو پیدا کردم، اینطوریه که هرچی به زمان امتحانم نزدیک و نزدیک تر میشوم، من حرف های بیشتری برای گفتن دارم و به محض شرکت در امتحان، بوم همشون محو میشن:

اگه چند باری اینجا رو خونده باشین، با احتمال خیلی خوبی میدونین که من چقدر عاشق رشته‌امم و شیفته‌ی اینم که درش پیشرفت کنم. توی چند پست اخیر هم خوندید که حس میکردم عقبم و دارم کم کاری میکنم و از این موضوع به شدت شاکی و عصبی بودم.

تا اینکه چند وقت پیش، به این نتیجه رسیدم که زندگی ما، سراسر معامله و Deal عه، و برای هرچیزی که الان داریم یا به دست اوردیم، حتما یه چیزی رو از دست دادیم، حتما اگه معدل بالا میخواستیم، به اندازه اش زحمت کشیدیم و از تفریحمون زدیم، حتما اگه مهارت بالایی داریم، یه بخش دیگه از زندگی رو به خاطرش از دست دادیم. حالا باید از خودمون بپرسیم که، برای چیزی که در حال حاضر نداریمش، از چی هزینه کردیم!

تفریح کردیم یا داشتیم در یه حوزه ی دیگه تلاش میکردیم؟ و من به نظرم اکثر مواقع در حال تلاش بودم.

شاید این ایراد به قضیه وارده که تلاش ها نامنظم و پراکنده بودن، که من قبولش میکنم ولی بی رحمانه به خودم نگاه نمیکنم و دوست دارم یادم بمونه که من در خیلی از مواقع، خیلی خیلی محترمانه تلاش کردم.

 

 

این ترم اینگار کش اومده، تجربه‌ی دویدن طولانی رو تصور کنین، اخر های راه که دارین میرسین به مقصد، بدن راه نمیاد، دهن مزه ی خون میده، نسبت به این ترم اینجوری‌‌ام، زیبا رد شدن از خط رو برام ارزو کنین.